Een verhaal voor de lentetijd

Voor kinderen van 7 t/m 8 jaar

Eens hadden daarbuiten een nachtegaal, een beer en een ezel vriendschap gesloten en trokken samen langs de weg om de kost te verdienen. De nachtegaal zong mooie liederen, de beer maakte kunstjes en de ezel, die geen van deze beide ambachten verstond, moest het geld ophalen. Bovendien droeg hij, omdat hij nu eenmaal een lastdier was, de reiszak met de etenswaren.

Jarenlang hadden de drie vrienden zo een vredig bestaan gevoerd, totdat het plotseling in het hoofd van de arme ezel opkwam, welk een nederig werk hij eigenlijk verrichtte. Hij beklaagde zich hierover niet tegen de anderen, maar eens toen hij alleen was, snikte hij het uit en sprak: "Ik kan ook eigenlijk niets! Ik kan niet zingen en ik kan geen kunsten verkopen; ik ben alleen goed genoeg om het geld op te halen dat de anderen verdienen en om hun brood te dragen!"

Toevallig stond er juist toen de ezel deze klacht slaakte, een oude wijze maraboe aan de kant van de weg. Die sprak: "Troost je mijn goede vriend. Als er niemand was om de lasten van je makkers te torsen, zouden zij met al hun kunsten niet door de wereld komen. Jouw krachten kunnen niet gemist worden en als je de zware zak zonder klagen draagt, zal er eens een nieuwe toekomst uit tevoorschijn komen!"

Gesterkt door deze woorden ging de ezel verder en vervulde trouw zijn nederige plichten. Maar toen wederom vele jaren verstreken waren, begonnen de dieren oud te worden. De beer werd stram en stijf en kon geen behoorlijke kunsten meer vertonen, de nachtegaal werd hees, zodat de voorbijgangers niet meer naar hem luisterden en de ezel kon nauwelijks meer een paar centen bij elkaar krijgen. Zo werd de etenszak dunner en dunner en de dieren leden honger en gebrek. Eindelijk was het zo erg geworden, dat zij aan de kant van de weg gingen zitten en niet meer verder konden.

Zwijgend zaten zij daar bijeen. Toen sprak de beer: "Brrroeder Ezel, wat berg je nog in je brrroodzak?"

"I-a, ziet aan: niet anders dan een laatste maaltje rauwe bonen", antwoordde de ezel.

"Die willen we brrroederlijk samen verorrrberen", hernam de beer, "dan zullen we daarrrna van de honger moeten sterrrven."

De ezel gehoorzaamde en opende de reiszak. Maar toen hij de bonen wilde verdelen, viel hem een goede gedachte in:

"Laten we ze niet eten", zei hij, "laten we ze liever in de grond steken!"

De beer bromde afkeurend en de nachtegaal piepte angstig: "Niet, niet, niet! Moeten we dan nu al sterven?" Maar de ezel sprak: "Laat mij maar begaan! Ik heb jullie altijd gehoorzaamd; nu ga ik eens mijn eigen gang!" En hij stopte de bonen in de grond.

Toen bedelde het oude lastdier van huis tot huis om hun schamele bestaan te rekken, net zo lang tot de bonen waren opgekomen en tot zij nieuwe vruchten droegen. Maar zie, toen het eenmaal zover gekomen was, hadden de dieren plotseling volop te eten en zij kergen hun oude krachten weer. Nu brak een nieuw leven voor hen aan. Zij gingen voort op wat de ezel begonnen was en werden landbouwers.

De nachtegaal zocht zaadjes voor de zaaitijd bij elkaar, de beer ging bijen houden en de ezel trok de ploeg. Zo voedden zij zichzelf en vele anderen en zij leefden nog lange jaren in geluk en voorspoed met elkander.

De woorden van de wijze maraboe waren waarheid geworden. Maar de beer en de nachtegaal luisterden voortaan graag naar de raad van de oude ezel, uit wiens zak dit nieuw leven tevoorschijn was gekomen.

Verhaal en illustratie door Daniël Udo de Haes