Het meisje met haar lantaren

Een sint-maartenspel voor kleuters

Het hiervolgende sint-maartenspel leent zich heel goed voor toneel-, tafel-, of schaduwspel.
Alle bladmuziek vind je onderaan deze aflevering

Lantarenlied: 'Ik loop hier met mijn lantaren'

player

Ik loop hier met mijn lantaren,
Lantaren loopt er met mij.
Daarboven stralen de sterren,
Beneden stralen wij.
Mijn licht is klein, maar helder rein
rabimmel rabammel rabom.
Blijf aan mijn licht, blijf aan mijn licht,
rabimmel rabammel rabom.

Er was eens een meisje dat met haar lantarentje door de straten liep. Het lichtje scheen heel mooi en helder en het meisje was er heel blij mee.

Lantarenlied herhalen.

Maar toen kwam opeens de wind met veel geraas en geblaas en blies het lichtje uit. "Ach", riep het meisje, "Wie laat mijn lantarentje weer schijnen?" Maar hoe ze ook om zich heen keek, er was niemand.

Daar komt een egel.

Wat ritselt daar tussen de bladeren
en trippelt er door het gras?
Wie haast zich zo snel,
een stekelige gezel?

"Ach lieve egel", riep het meisje, "de wind heeft mijn licht uitgeblazen, wie kan mijn lantarentje weer laten schijnen?"

"Oh meisje, helpen kan ik niet,
Vraag 't maar als je iemand anders ziet.
Ik kan hier niet blijven, 'k moet snel naar huis
Mijn kindertjes wachten op mij daar thuis."

Melodie 1:

player

Het meisje loopt verder. Daar komt een beer aan.

Wie is dat, die er zo gromt en zo bromt?
Het is Bram de Beer, die daar nu aankomt.

"O lieve beer, de wind heeft mijn licht uitgeblazen, weet jij niet wie het weer kan laten schijnen?" De beer schudt langzaam zijn dikke ruige kop.

"Och meisje, helpen kan ik niet,
Vraag 't maar als je iemand anders ziet.
Ik ben zo moe, moet rustig slapen nu, bromm, bromm!"

Daar komt een vos aan.

Wat ritselt zo zachtjes, wie sluipt door het gras?
Een sluw listig vosje, met snuffelende snuit.
Hij zegt tegen het meisje:
"Wat moet jij in 't bos? Ga gauw terug naar huis!
'k Wil sluipen en loeren, Jij verjaagt me mijn muis!"

Toen ging het meisje huilend op een steen zitten. "Wil er dan niemand mij helpen?"

Melodie 2:

player

Dat hoorden de sterren en zij spraken: "Vraag het aan moeder Zon! Moeder Zon kan het je vertellen."

Melodie 2...

Toen vatte het meisje nieuwe moed en ging verder.

Melodie 1...

Ten slotte kwam ze aan bij een klein huisje. Binnen zat een oude vrouw te spinnen op haar spinnewiel. Het meisje opende de deur en vroeg: "Weet u misschien de weg naar de zon en wilt u misschien met mij meegaan?" - "Ik moet vlijtig het wieletje draaien en spinnen, dunne fijne draadjes spinnen. Maar rust wat uit bij mij, je hebt nog een lange weg te gaan."

Het meisje stapte naar binnen en ging zitten.

Melodie 3:

player

Toen het meisje uitgerust was nam zij haar lantarentje op en ging verder.

Melodie 1...

En weer kwam zij bij een huisje. Daarbinnen zat de oude schoenmaker en beklopte zijn schoenen met zijn hamertje. "Goede dag, lieve schoenmaker, weet u misschien de weg naar de zon en wilt u misschien met mij meegaan?" - "Ach, nee", zei de schoenmaker, "ik moet nog veel schoenen oplappen. Maar rust wat uit bij mij, je hebt nog een lange weg te gaan."

Melodie 3 neuriën...

Toen het meisje was uitgerust, nam ze haar lantarentje weer op en ging verder. Ten slotte zag ze in de verte een hoge berg. "Daarboven zal de zon wel wonen", dacht ze bij zichzelf en zo snel als een ree ging zij verder.

Ze kwam een klein kindje tegen, dat met een bal speelde. "Kom met mij mee", riep het meisje, "we gaan naar moeder zon!" Maar het kind wilde liever spelen en huppelde met zijn bal over de weide.

Daarom ging het meisje alleen verder op haar weg, zij klom hoger en hoger de berg op. Maar ook daarboven vond zij de zon niet. "Hier ga ik wachten tot de zon komt", dacht het meisje, en ging op de grond zitten. En omdat ze zo moe was van de lange tocht gingen haar ogen dicht en viel ze in slaap.

Melodie 4:

player

Maar de zon had het meisje allang gezien. En toen het avond werd, boog zij zich naar beneden en stak haar lantarentje aan.

Melodie 4...

...Toen werd het meisje wakker. "Oh, mijn lantarentje schijnt weer", riep zij, en sprong op, en ging blij op weg.

Daar kwam ze het kind weer tegen: "Ik ben mijn bal kwijtgeraakt en kan hem nergens meer vinden".

"Ik zal je bijlichten", zei het meisje.

"Daar ligt hij!", riep het kind en huppelde zingend weg. Maar het meisje liep verder door het dal, tot ze bij het huis van de schoenmaker kwam. De schoenmaker zat treurig in zijn kamertje. "Mijn vuur is uitgegaan. Nu zijn mijn handen stijf van de kou, en ik kan de schoenen niet meer repareren."

"Ik zal uw vuur weer aansteken", zei het meisje. Toen verwarmde de schoenmaker zijn handen en kon weer vlijtig kloppen en naaien.

Het meisje ging langzaam verder door het bos. Zij kwam bij de hut van de oude vrouw. Het was donker in haar kamertje. "Mijn licht is opgebrand", zei de oude vrouw, "nu kan ik al 'n hele tijd niet meer spinnen."

"Ik zal voor u een nieuw licht aansteken", zei het meisje vrolijk. Toen pakte de oude vrouw weer haar spinnewiel, en vlijtig draaide ze het wiel, en spon en spon een heel fijne draad.

Zo kwam het meisje ten slotte op een open veld, en alle dieren werden wakker door het heldere schijnsel van het lantarentje.

Het vosje snuffelde en knipperde met zijn ogen in het licht. Bram de beer gromde en bromde, hij kroop nog dieper in zijn winterhol.

De egel kwam nieuwsgierig naderbij trippelen: "Wat is dat voor een grote glimworm?"

Het meisje ging nu vrolijk terug naar huis, terwijl ze haar lied zong:

'Ik loop hier met mijn lantaren...'